dagboek

Vanmorgen vertrok Mirthe richting het Bijheus, hard huilend en met haar armpjes rijkend naar mama....
Normaal gesproken vertrekt ze met een grote lach op haar gezicht, zwaait ze en deelt ze kushandjes uit aan iedereen die ze maar vangen kan.
Maar vandaag dus niet.
Haar tranen brengen me van mijn stuk en het liefst zou ik haar zo uit de bus halen en weer meer naar binnen nemen.
Maar natuurlijk weet ik dat het zo weer over is en gaat ze graag naar school en vandaag is het woensdag en is haar beste vriendinnetje er ook weer!
Het zijn niet alleen de traantjes van Mirthe. Ook is ze vaak zo boos, zo boos dat ze bewust naar mij schopt en slaat, zelfs bijt! Dit doet pijn, vooral binnen in...in mijn moederhart. Want ik doe toch zo mijn best voor haar en heb zo veel geduld...
Sociaal als Mirthe is, ziet ze op die momenten dat ze me verdriet doet en troost ze me. Ik krijg kusjes en knuffles en zo maakt ze het ook weer goed.Dit maakt dat ik mij vervolgens schaam voor mijn gevoel van eerder.Ik ben trots op Mirthe dat ze zo sociaal vaardig is dat ze mijn emoties aanvoelt en hierop in kan spelen.
Niet lang hierna zitten we buiten samen te kleuren met het stoepkrijt, in het zonnetje en we genieten!
Weer schommelen mijn emoties...dit keer ben ik zo blij, blij dat Mirthe er is!
Wanneer het 5 uur is is het tijd voor haar voeding en neem ik haar mee naar binnen. Mirthe gebaart dat ze chippies wil, zoals altijd tijdens deze voeding en ik weet al wat er nu gaat gebeuren. De chippies zijn namelijk op... Dus mevrouwtje wordt boos als ik haar dit vertel. Ik leg haar in gebarentaal uit dat we naar de winkel fiesten en samen nieuwe chippies gaan kopen. Of ze het helemaal begrijpt weet ik niet maar ze wordt stil en zo fietsen we naar de winkel. Daar ziet ze al snel de chips afdeleing en pikt zonder probleem de nibbitjes eruit. Weer die trots!
Bij de kassa wil ze de zak niet afgeven en ook op de fiets houdt ze haar schat stevig vast. Thuis , in de stoel en de tv aan, ...bakje pakken chippies erin en Mirthe is een blij meisje.
Terwijl zij daar zo zit en snoept van het weinige eten dat ze echt lekker genoeg vindt om te eten, dwalen mijn gedachten af; Lieke ging laatst in Mirthe haar rolstoel zitten en toen besefte ik mij ineens dat Mirthe zo nog steeds zal zitten als ze 7 is. Haar ontwikkeling gaat niet langer met sprongen vooruit...Het lopen gaat letterlijk 2 stapjes naar voren en 1 weer terug. Ze wil ook niet op het moment... Ze schuift op haar kontje en laat haar rollen in haar stoel.
Als Mirthe 7 is, net als Lieke...zal ze dan nog steeds eigenlijk een peutertje zijn?
Haar bewegingen, druk en ongecontroleerd, het gefladder... Zal dit erger worden?
Dit alles laat mij niet los. Sinds het telefoon gesprek met de neuroloog. Zijn feiten, de medische plaatjes, die een heel andere Mirthe laten zien dan die ik zie. "Alles wat Mirthe laat zien is ver boven verwachting". de woorden van de neuroloog.
Stiekum denk ik nu...: Ja nu, nu ze nog maar 3 is...Maar als ze straks 5 of 7 is? Het gat tussen haar kalender leeftijd en haar ontwikkelingsleeftijd wordt natuurlijk steeds groter.
Soms zou ik wel eens heel even in de toekomst willen kijken. En ik hoop eigenlijk maar 1 ding te zien: En dat is niet een Mirthe die loopt of praat, of eet. Nee! Ik hoop een Mirthe te zien die blij is en kan genieten. Zonder al de frustaties.
Want ik zie dat ook Mirthe meer zou willen...
En ja, als dit niet lukt zal ik niks minder van haar houden!!!
En zo begin ik dit verhaal verdrietig en gedurende het schrijven voel ik me trots en sluit ik nu af met een enorme lach op mijn gezicht!

Reageer